De Nederlandse landbouwers blijven experimenteren. Na eeuwenlang (om precies te zijn: vanaf de ontdekking van Amerika door de Spanjaarden (ja, ja, Columbus was een Italiaan maar hij werkte voor de Spaanse kroon) genoegen te hebben genomen met een ofwel waterige, ofwel zure, maar in ieder geval onsmakelijke tomaat, is Nederland sinds de jaren tachtig behoorlijk kieskeurig geworden. Als vroeger goede tomaten alleen waren weggelegd voor landen als Italië en Spanje, komt nu meer van Nederlandse “bodem” in de Italiaanse supermarkt dan andersom! Het woord bodem zetten we even tussen aanhalingstekens: de meeste tomaten in Nederland groeien op een propje Rockwool (steenwol), krijgen gezuiverd water waar voedingsstoffen aan toegevoegd worden en worden automatisch voorzien van Co₂. De Nederlandse boeren ontwikkelen steeds weer nieuwe, betere, smakelijkere soorten. Zo ook de Roma-tomaat en de Firenze-tomaat: geen hond in Rome of Florence die er ooit van gehoord heeft. Maar wel zijn het stevige, heerlijke salade-tomaten die de tijden dat we het moesten doen met ons typisch Hollandse kastomaatje ver achter zich laten.
In sommige landen worden ook onrijpe groene tomaten (zie afbeelding) gegeten (Laos, Turkije, India). Er worden chutney’s en jam van gemaakt, bijvoorbeeld. Ook worden ze ingemaakt.
Zie ook:
Cherrytomaat, cuore di bue, gedroogde tomaat, San Marzano, snoeptomaat, tamarillo, Tomberry, trostomaat, vleestomaat
Franse term: tomate
Duitse term: Tomate
Engelse term: tomato